Οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν το νερό για θεραπευτικούς λόγους ήταν οι Ινδοί. Η λουτροθεραπεία πέρασε αρχικά στους Πέρσες, μετά στου Αιγύπτιους και τέλος έφτασε στην Ελλάδα. Τα ασκληπιεία (νοσοκομεία της αρχαιότητας) περιλάμβαναν λουτροθεραπεία. Από τις ανασκαφές βρέθηκαν εγκαταστάσεις στην Κνωσό, στην Φαιστό, στην Τίρυνθα, στις Μυκήνες στην Πύλο. Ο λαός βέβαια που λάτρεψε τα λουτρά (ή θέρμες) ήταν οι Ρωμαίοι.

Τα λαμπρά μαρμάρινα κτίρια διέθεταν ποικίλα δωμάτια, όχ μόνο για μπάνιο αλλά και ψυχαγωγία με μουσική κ.λ.π. Με την πάροδο του χρόνου προσθέθηκαν και οι ερωτικές δραστηριότητες για τους εύπορους  Ρωμαίους που περνούσαν τον περισσότερο χρόνο τους εκεί. Η συνήθεια κληρονομήθηκε και  στην Νέα Ρώμη, στους βυζαντινούς – αν και η χρηστιανική θρησκεία προσπάθησε να θέσει  τέρμα στις “αμαρτωλές” αυτές συνήθειες. Κατα την διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας  τα υπάρχοντα λουτρά διατηρήθηκαν και οι Έλληνες κυρίως αρχιτέκτονες, ανέλαβαν τη δημιουργία νέων.
Η νέα ονομασία τους: Χαμάμ.

Ένα τέτοιο χαμάμ είναι και αυτό στην Δημοφώντος στα πετράλωνα που λειτούργησε εώς το 1955. Δεν ήταν μόνο χώρος σωματικής κάθαρσης αλλά και ψυχαγωγίας. Χώρος, άνθρωποι, νερό, έκφραση. Δίχως το νερό τώρα, τα υπόλοιπα στοιχεία συνεχίζουν να λειτουργούν για στιγμές υπέρβασης, με την ένθερμη υποστήριξη φιλόμουσων και ανθρώπων των γραμμάτων – να κρατηθεί ο πήχης ψηλά.